Μπρούτζινος Μυώδης Θώρακας της Ύστερης Κλασσικής Περιόδου

Ο Θώρακας αποτελεί ένα μνημείο γλυπτικής σε φύλλο μπρούτζου επεξεργασμένο με παραδοσιακή σφυρηλάτηση και πιθανότητα αποτελεί το αρτιότερο έργο παραδοσιακής μεταλλουργίας της σύγχρονης Ελλάδος. Αποτελείται από δύο τμήματα, το εμπρόσθιο και το οπίσθιο τα οποία ενώνονται μεταξύ τους με σταθερό τρόπο διαμέσου έξι ζευγών από μεντεσέδες . Το θωρακικό τμήμα αντιγράφει έναν μυώδη ανδρικό κορμό με υπερ-αναπτυγμένη μυϊκότητα, υπερμεγέθη στήθος με εμφανή βαθύ χώρισμα στην μέση, αρτιστικά διαμορφωμένες κλέιδες και καλοσχηματισμένοι κοιλιακοί (εμπρόσθιοι και πλευρικοί). Οι θηλές είναι προσθήκες από χυτευμένο ασήμι, μόνιμα πριτσινομένες στην θέση τους. Το ραχιαίο τμήμα μιμείται επίσης μια υπερ-μυώδη ανδρική πλάτη, διακρίνονται οι μύες της ωμοπλάτης,οι ραχιαίοι καθώς και τα τελειώματα των πλευρικών Απολλώνιων κοιλιακών. Το κάτω τελείωμα του ραχιαίου τμήματος ακολουθεί μια έντονη κλήση προς τα έξω. Τέτοιου είδους ελάσεις ήταν σύνηθες φαινόμενο καθώς προσέδιδαν την ιδιαίτερη καλλιτεχνική «ιδιοσυγκρασία» των έργων αυτών.

Τα άκρα των ελασμάτων στην περιοχή των ανοιγμάτων των χεριών έχουν ατελώς διπλωθεί έτσι ώστε να δημιουργούν μια ομαλή επιφάνεια επαφής με τα άνω άκρα κατά την κίνησή τους. Τα δύο ελάσματα ενώνονται στις υπομασχάλιες περιοχές και στις περιοχές δεξιά και αριστερά του ανοίγματος του λαιμού. Η σύνδεσή τους είναι ΤΕΛΕΙΑ χωρίς κενά και επιτυγχάνεται με σύστημα πύρων -μεντεσέδων («στροφείς»). Οι πύροι , σε μορφή γάμα, ενώνονται μόνιμα με τον θώρακα μέσω μπρούτζινης αλυσίδας, ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των θωράκων πολυτελείας της εποχής. Οι αλυσίδες στερεώνονται στην παραπλήσια μεταλλική επιφάνεια μέσω σταθερών κρίκων αγκιστρωμένων μόνιμα στον θώρακα. Στα κάθετα τελειώματα των υπομασχάλιων περιοχών καθώς και στα οριζόντια τελειώματα των ώμων έχουν προστεθεί με πριτσίνια μπρούτζινα διακοσμητικά κυμάτια προσθέτοντας στον αέρα πολυτέλειας και στον βαθμό δυσκολίας κατασκευής. Αριστερά και δεξιά σε κάθε ζεύγος μεντεσέδων έχουν τοποθετηθεί μπρούτζινοι κρίκοι που χρησιμεύουν ως σημεία περάσματος δερμάτινων κορδονιών τα οποία δένονται με κόμπο στην περιοχή πάνω από τους μεντεσέδες. Εσωτερικά ο θώρακας του κορμού φέρει πλούσια μαλακή επένδυση από μαλλί το οποίο καλύπτεται από μετάξι.

Οι πτέρυγες είναι υφασμάτινες μονής σειράς ( έντεκα τον αριθμό) , επενδυμένες με οξυκατάληκτες φολιδωτές και στηρίζονται γύρω από την μέση του οπλίτη με δερμάτινη ζώνη με αναρτήρες (τιράντες). Οι φολίδες είναι χάλκινες και μπρούτζινες και στο άκρο τους φέρουν σαν διακοσμητικό στοιχείο μία κεφαλή από πριτσίνι. Κάθε μια πτέρυγα ακολουθεί μονοχρωμία δηλ. είναι επενδυμένη μονάχα με χάλκινες ή μπρούτζινες φολίδες. Το σύστημα των πτερύγων φιλοξενείται κάτω από τον θώρακα.

Το κράνος είναι σύνθετο φολιδωτό Κορινθιακό (5ου π.Χ αιώνα). Η οροφή του αποτελείται από χάλκινες και μπρούτζινες φολίδες σε εναλλαγή επτά σειρών ανά ημιθόλιο. Κάθε φολίδα έχει σφυρηλατηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αντιγράφει τις νευρώσεις των φύλλων δένδρων, ένα στοιχείο που αυξάνει την διακοσμητική τους διάσταση. Αριστερά και δεξιά του κράνους έχουν τοποθετηθεί χάλκινα έκτυπα κέρατα ως διακοσμητικός φορέας. Στην περιοχή του μετώπου βρίσκεται ένα μάλλινο πορφυρό παραπέτασμα προσεκτικά στερεωμένο στο μέταλλο σύμφωνα με τις αγγειογραφίες τις εποχής. Κατά πάσα πιθανότητα η μάλλινη αυτή προσθήκη είναι μια απόπειρα μίμησης της χαρακτηριστικής μετωπικής φράτζας των μαλλιών που παρατηρείται στα Αγάλματα των ανδρών του 5ου π.Χ αιώνα.

Οι περικνημίδες είναι μπρούτζινες και αντιγράφουν την ανατομία της ανδρικής κνήμης και γονάτου. Καλύπτουν και προστατεύουν τα κάτω άκρα χωρίς να υπάρχει ανάγκη στερέωσης με κάποιον μηχανισμό καθώς η πίεση από τα τοιχώματα τους είναι αρκετή. Στην κάτω περιοχή του γονάτου έχει μόνιμα τοποθετηθεί μία μικρή διακοσμητική ασημένια λεοντοκεφαλή. Εσωτερικά φέρουν μάλλινο υπόστρωμα με φόδρα από μετάξι. Σε όλο το μήκος των άκρων τους έχει συρραφτεί πορφυρό δέρμα απευθείας με νήμα πάνω στο έλασμα. Ειδικά δερμάτινα εξαρτήματα είναι απαραίτητα για την εφορμογή τους και τοποθετούνται στην πάνω περιοχή των αστραγάλων έτσι ώστε να εμποδίζουν τις περικνημίδες να φύγουν από την θέση τους λόγω των κινήσεων και της βαρύτητας.