Μυώδης θώρακας “Λύσιππος”

Ο Μυώδης θώρακας πρωτίστως θα πρέπει να προσεγγίζεται περισσότερο ως μια άσκηση γλυπτικής και δευτερευόντως ως μία αμυντική συσκευή προορισμένη να προστατεύει τον κορμό του οπλίτη. Οι μεταλλοτεχνίτες της Ελληνικής Κλασσικής αρχαιότητας (5ος π.Χ αιώνας) μην δυνάμενοι εκ των πραγμάτων να ξεφύγουν από την την κυρίαρχη δογματική αισθητική του γυμνού ανδρικού γυμνασμένου σώματος,που διαπωτίζει τις καλλιτεχικές νόρμες της περιόδου,συναγωνίζονταν επάξια τους γλύπτες σε όρους πλαστικότητας. Εξαρχής, ο αντικειμενικός σκοπός του μεταλλοτεχνίτη ήταν η δημιουργία ενός μπρούτζινου περιβλήματος που να θύμιζε άγαλμα αλλά ικανό να προστατεύει το άνω μέρος του οπλίτη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η όλη σχεδιασή του θώρακα να υπόκειντο στους νόμους της γλυπτικής , όπου η επίτευξη των ιδανικών αναλογιών θα προσέδισε στο τελικό τεχνούργημα την αίσθηση του κάλλους και της αισθητικής απόλαυσης , άρρηκτα συνδιασμένη με την ισχύ και την ωμή επίδειξη δυνάμεως. Έτσι λοιπόν, πέρα από την σφυρηλάτηση δύο ελασμάτων, ο Μυώδης θώρακας θα πρέπει να σταθεί επάξια δίπλα στα επιτεύγματα της Ελληνικής γλυπτικής τέχνης.Κατά ένα αναπάντεχο και παράδοξο τρόπο, η χρήση του συνέχιστηκε για πολλούς αιώνες μετά την πάυση της καλλιτεχνικής τάσεως για αποτύπωση ανθρωπορφικής γυμνότητας στην Ύστερη Ελληνιστική περίοδο και εντεύθεν.

Η δημιουργία του μυώδους θώρακα βασίστηκε στο αυθεντικό Αρχαιολογικό εύρημα που χρονολογείται από τον 5ο ή 4ο π.Χ αιώνα.Δημοπρατήθηκε από τον ιστορικό Οίκο Δημοπρασιών “Sotheby” με τελική τιμή πωλήσεως τα 632.500 δολλάρια (B.C. Holland/Objects Inc., Chicago, inv. no. D80-1-14).
Ο θώρακας ακολουθεί όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά αυτής της τυπολογίας και αποτυπώνει τις ανατομικές λεπτομέρειες ενός σφρυγηλού νεανικού ανδρικού κορμού.Η συναρμογή των δύο ανατομικών ημιθωρακίων (εμπρόσθιο και ραχιαίο) επιτυγνάνεται με την βοήθεια τεσσάρων ζευγών “στροφέων” προσαρμοσμένων με πριτσίνια, δύο ζεύγη σε κάθε υπομασχάλια περιοχή, αφήνωντας επαρκή ανοίγματα για τον λαιμό και τα άνω άκρα. Έξι ζεύγη κρίκων ανάρτησης δερμάτινων λουριών λειτουργούν επικουρικά στην πρόσδεση των ελασμάτων. Μυώδη στήθος,τονισμένες κλείδες,εκατέρωθεν Απολλώνιες απολήξεις, Alba linea και ζεύγοι κοιλιακών ολοκληρώνουν την ανατομία του θωρακικού τμήματος. Οι ασημένιες θηλές είναι ένθετα στοιχεία.Εσωτερικά φέρει μάλλινη και υφασμάτινη επένδυση.
Η μορφοποίηση των φύλλων μπρούτζου πραγματοποιήθηκε με παραδοσιακή εν θερμώ σφυρηλάτηση, “δια πυρός”Δημητρίου Κατσίκη.