Μυώδης θώρακας Μεγάλου Αλεξάνδρου

Παρότι οι πιο διαδεδομένες καλλιτεχνικές αποδόσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου τον απεικονίζουν να φέρει αμυντική θωράκιση τύπου Λινοθώρακα (με την πιο γνωστή αυτή του Μωσαϊκού της Νεάπολης) υπάρχουν διαθέσιμα αρχαιολογικά ευρήματα που τον αναπαριστούν με μυώδη θώρακα.
Τέτοιο είναι το μικρό μπρούτζινο αγαλματίδιο (ύψους 49 εκ.) που αναπαριστά τον έφιππο Μακεδόνα Βασιλιά στην μάχη του Γρανικού ποταμού (334 π.Χ) απέναντι στους Πέρσες Σατράπες της Μικράς Ασίας (το εύρημα βρίσκονταν μέχρι προσφάτως υπό την κατοχή του οίκου έργων τέχνης “Phoenix Ancient Art”). Το εν λόγω αγαλματίδιο έχει βασιστεί στο προγενέστερο μπρούτζινο άγαλμα του Αλεξάνδρου, φιλοτεχνημένο από τον προσωπικό του γλύπτη.. Λύσιππο από την Συκιώνα, το οποίο και ανεγέρθη σε φυσικό μέγεθος στον Ναό του Ολυμπίου Διός στο Δίον.
Εκτός του αγμαλματιδίου που αποτέλεσε τον κύριο οδηγό, η φιλοτέχνιση του μυώδους θώρακος βασίστηκε σε αριθμό σχετικών αρχαιολογικών ευρημάτων της ίδιας περιόδου που εκτίθενται σε διάφορες προθήκες μουσείων. Αποτελεί έναν Ύστερο Κλασσικό τυπικό θώρακα του Ελλαδικού χώρου με χαρακτηριστικές διατάξεις των μεταλλικών “επωμίδων” αριστερά&δεξιά του ανοίγματος του λαιμού.Ο απαιτητικός συνδιασμός αρχαιολογικών σπαραγμάτων& καλλιτεχνικών αναπαραστάσεων έδωσαν ένα μοναδικό αποτέλεσμα πλαστικότητας και ανώτερης αισθητικής που δεν δραπετεύει από τους εξαναγκασμούς της πρακτικότητας.
Ο θώρακας απαρτίζεται απο δύο μπρούτζινα φύλλα ελλασμένα με εν θερμώ παραδοσιακή σφυρηλάτηση. Τα δύο ημιθωράκια, το θωρακικό&ραχιαίο ενώνονται σταθερά στις υπομασχάλιες περιοχές διαμέσου δύο ζευγών “στροφέων” (μεντεσέδων) δημιουργώντας ένα εννιαίο σώμα χωρίς ασυνέχειες και κενά. Τα τέσσερα ζεύγη των στροφέων βρίσκονται στερεωμένα με στρογγυλοκέφαλα μπρούτζινα πριστίνια στα πλευρικά τοιχώματα και ασφάλιζαν με ισάριθμους πύρους. Για κάθε ζεύγος αντιστοιχεί μία επιπλέον διάταξη ασφάλισης αποτελούμενη από κρίκους και δερμάτινους ιμάντες.
Δεξία&αριστερά του ανοίγματος του λαιμού έχουν τοποθετηθεί κατάλληλα ένα ζεύγος μεταλλικών στενόμακρων επωμίδων με έκτυπη δικόσμηση (‘Ηλιοι της Βεργίνας), πιθανότατα αποτελεί έναν ισχυρό επηρρεασμό από θωράκιση τύπου “λινοθώρακα” μία κατασκευαστική επιλογή που απαντάται και στον θώρακα του Φιλίππου Β’. Για την συγκεκριμένη διάταξη παράδειγμα αποτέλεσε η μυώδης πανοπλία του “Πύρρου”, ένα τεχνούργημα της Ελληνιστικής περίοδου (3ος-2ος π.Χ αιώνας) που σήμερα εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηγουμενίτσας.Παρόμοιο θράυσμα επωμίδας δύναται κάποιος να δεί και στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Δίον. Οι επωμίδες αυτές στηρίζονται με σύστημα στροφέων στα άνω άκρα του ραχιαίου τμήματος εκατέρωθεν του λαιμού και ασφαλίζουν με ζεύγης κρίκων-κορδονιών στο άνω άκρο του στήθους.H διάταξη αυτή συνέχισε να είναι δημοφιλής και στους θώρακες των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, απαντάται σε πάμπουλους μαρμάρινους ανδριάνδες της εποχής.
Η πλαστικότητα του μπροστινού ημιθωρακίου μέρους αντιγράφει ένα νεανικό ρωμαλέο αθλητικό σώμα. Η συγκεκριμένη ανατομία αποτελεί “κοινό τόπο” στην Ελληνική σχολή αγαλματοποιία της εποχής αυτής κάτι που έχει τις ρίζες της στην κληρονομιά του Πολύκλειτου.Στην συγκεκριμένη περίπτωση ακολουθεί το υποδειγμα του αγαλματιδίου με επιπλέον επηρεασμό από τους ανδριάδες του Λύσσιπου (“Αποξυόμενος”) όσον αφορά την διαμόρφωση της γαστέρας.
Aνεπτυγμένο στήθος, δύο ευμεγέθη ζεύγη μετωπικών κοιλιακών βασισμένα στο αγαλματίδιο, ανεπαίσθητοι πλευρικοί κοιλιακοί, Alba Linea, εκατέρωθεν ήπιες Απολλώνιες απολήξεις, στιλιζαρισμένη κοιλία και ομφαλός στο κάτω μισό της.Υπερυψωμένο περιλαίμιο, ένθετες θηλές από ασήμι και αναδυπλούμενα χείλη ολοκληρώνουν την εικόνα του εμπρόσθιου τμήματος. Το ύψος του θώρακος έχει προβλεφθεί έτσι ώστε να είναι κατάλληλο για ίππευση.
Το ραχιαίο τμήμα ακολουθεί και αυτό μυώδη διάπλαση με την χαρακτηριστική σιγμοειδή ανατομία μίας πλάτης αθλητή.. Η αναπαραγωγή του βασίστηκε σε αντίστοιχα αρχαιολογικά ευρήματα της περιόδου (π.χ θώρακας “Πύρρου”).
Eσωτερικά φέρει μάλλινη επένδυση με μεταξένια φόδρα.